Dan wérken we toch samen?
Echt gebeurd.
Anja komt binnen tijdens de eerste bijeenkomst van de projectgroep. Ze schudt Chantal enthousiast de hand terwijl ze zegt: ‘Wat leuk om jou nou eens te ontmoeten!’ Ze kennen elkaar al meer dan tien jaar. Van de telefoon. Anja stuurt als verwijzer haar klanten door naar Chantal. Op wandelafstand werken zij al jaren zonder elkaar ooit te zien, zonder een kijkje in elkaars keuken te nemen en te weten waar die klanten naar toe gaan. Ik kom het keer op keer tegen. Het blijft me verbazen.
In mooie multifunctionele gebouwen nemen organisaties die in het zelfde domein werken hun intrek. Handig voor de korte lijnen en de integrale aanpak. Toch? Maar samenwerken gebeurt blijkbaar niet vanzelf. Hoe mooi ook dat gebouw met die uitnodigende lounge of geweldige koffie machines met barista.
En eerlijk is eerlijk. Ik werk soms ook liever niet samen. Omdat het lekker snel gaat in je uppie, ongestoord in je eigen flow. Maar vaak heb ik toch die ander nodig, omdat de complexe maatschappelijke vraagstukken waar we vanuit Factor W aan werken nou eenmaal meer mensen en organisaties raken. En omdat ik in de praktijk telkens zie dat je als individu maar een klein stukje van de puzzel kent. Met andere woorden: om recht te doen aan de mensen waar het om gaat en het vraagstuk dat je met elkaar op wil lossen, is het verzamelen van die andere perspectieven een must! Of het nou gaat om begeleiding van gezinnen in de hulpverlening, stimuleren van gezond gedrag van inwoners of creëren van toegankelijke respijtzorg.
Dus neem ik mensen mee naar buiten en nodig uit tot ontmoeting. Ik zorg voor momenten waarop Anja en Chantal (liefst mét die klant) koffie drinken, ontdekken dat ze een gezamenlijke ambitie hebben en hoe ze elkaar daarin kunnen versterken.
Dan werken we pas écht samen.
Marielle Hornstra
Co-Founder Factor W
(Echt gebeurd, de namen in de blog zijn uiteraard fictief)
